Als je niet weet waar je naar toe wilt, dan kom je er altijd.
De deur gaat open, ik krijg een hand, mag binnenkomen en er wordt ruimte op de bank gemaakt zodat ik kan gaan zitten. We stellen ons voor en dan wordt het stil. De ruimte voor de stilte laat ik er ook even zijn en we kijken elkaar aan.
Dan lijkt te tijd er te zijn om mijn vraag te stellen: ‘vertel eens, waarvoor zit ik hier?’
Het antwoord op die vraag blijkt moeilijker dan verwacht. Ik zie een schichtige blik die lijkt te zeggen: ‘Waar gaat dit naar toe? -Welke kant gaat dit op’
En juist op het moment dat ik wil doorvragen komt de aap uit de mouw.
Die ‘ander’ die heeft het gedaan! Al jaren en jaren zitten ze ons dwars. Een harde blik in de ogen en de stilte die valt laat zien dat het menens is. ‘En die ander is moeilijk en ik niet, het ligt niet aan mij!’ Er wordt gezocht naar bevestiging van het verhaal en ik zie een hoopvolle blik. In die blik is ook kwetsbaarheid te zien.
Ik kijk alleen en laat weer de stilte vallen. En dan komt het: ‘het gaat toch niet helpen want die ander wil echt niet meewerken en die ander heeft mij ook nog nooit begroet. Nog nooit!’. Dus dat….
Het is merkbaar dat er een minimaal vertrouwen is dat deze bemiddeling gaat helpen. ‘Want, die ander werkt toch niet mee hoor, daar kom je nog wel achter’. En ik ga niet met die ander praten- ik sta niet voor mij zelf in-want zo ben ik nu eenmaal’.
Zo, dat is gezegd en het kan maar even duidelijk zijn. ‘Ik laat niet over mij heen lopen, wat denkt die ander wel niet.’
De stilte valt, dan komt toch een aarzeling….
Dat is voor mij weer het moment om te vragen waarom ik ben ingeschakeld. Aarzelend komt het antwoord: ‘nou ja, iedereen haakt af en jij kunt het oplossen zeggen ze’. Fijn dat dat gezegd is, want hierop kan ik meteen duidelijk zijn, ik los niets op.
Stilte, een afwijzende blik.
Dan ineens ‘nou, ja ik wil het wel proberen hoor maar ik weet zeker dat die ander dat niet wil, je komt niet eens bij de ander binnen, let maar op!’ Ik vraag of de bereidheid er is om naar elkaar te luisteren. Is de bereidheid om daarvoor ook de tijd en moeite te willen nemen? Want ik zit hier vast en zeker niet omdat deze situatie, zoals deze nu is, prettig is.
Nee, dat klopt, de situatie is zeker niet prettig.…Ik merk dat ik een gevoelige snaar heb geraakt. En dan komt het verhaal hoe dit conflict is ontstaan. Emoties komen en gaan…herhaling van het verhaal. Verwijten en beschuldigingen gaan over de tafel.
Dan ineens, zomaar uit het niets, wel aarzelend wordt verteld wat er eigenlijk moet veranderen om het conflict op te lossen.
Ik kijk op mijn horloge, er is een dik half uur verstreken. Tijd voor het verhaal van de ander.