Mediation, wij? Welnee...
Zeg jij weleens: “Mijn uitspraken spijten me. De woorden die ik heb teruggenomen, die meende ik niet.”
Dat valt niet mee.
Het is makkelijker om terug te nemen wat je nooit hebt gezegd maar de praktijk is anders. Woorden zijn sneller uitgesproken dan teruggenomen. En raar toch eigenlijk want we hebben twee oren gekregen en één mond. We zouden toch veel beter moeten luisteren dan spreken?
Zo simpel is het of toch niet?
In veel gevallen is het daarna eenvoudiger, veel eenvoudiger om elkaar te negeren, te ontwijken en te bekritiseren dan simpelweg ‘sorry’ te zeggen.
Je familie, collega, vrienden of buur negeren en ontwijken, word jij daar gelukkig van? En als je nu eens nadenkt hoeveel het je oplevert als je voortaan samen door één deur kunt. Zonder stress, woordenwisselingen en gedoe. Niet meer ontwijken en negeren.
Dus, zeg je: “moet ik dan weer de eerste zijn’.
Ja, waarom niet? Doe dat eens, wees eens de eerste die de handschoen oppakt. Het klinkt simpel toch is het vaak zo moeilijk. De eerste stap nemen vraagt om moed, moed om te luisteren, echt luisteren. En dat lijkt simpel maar is soms zo moeilijk.
Maar weet je: op het moment dat je niet meer in de gelegenheid bent om te vragen wat je wilt vragen, dan realiseer je je hoeveel je eigenlijk niet gevraagd hebt. Hoe slecht je eigenlijk hebt geluisterd. Het had veel beter gekund.
Mediation, strak plan.
Luisteren is niet eenvoudig. We zijn allemaal geneigd om over onszelf te praten. Meestal luisteren we dan niet meer naar de ander. Je bent gekwetst. Woorden die je in de emotie hebt uitgesproken zijn niet altijd eenvoudig terug te nemen. Dat overkomt iedereen weleens en in de meeste gevallen leidt dat niet direct tot een conflict. Maar wat als het anders is?
Herken je dit en wat doe jij dan?
Ontwijken, negeren of kies je voor: ‘mijn uitspraken spijten mij’ maar ik weet niet hoe het verder moet.
Mediation, voor jullie? Jazeker…