Oorverdovende stilte
Waar anders altijd het verkeer voorbij rijdt, drukte van mensen die naar de stad fietsen en wandelen, is het nu stil. Een eenzame pizzakoerier op een scooter rijdt voorbij en daarna is het weer stil, geen geluid te horen. Oorverdovende stilte.
Deze zaterdagavond doet mij beseffen dat er de afgelopen maanden veel is gebeurd. Verdrietige dingen maar ook veel mooie dingen. En ook hoe ik mij staande houd in deze tijd. Ik geloof in mijzelf en de veerkracht die ik heb om mee te buigen als het stormt en terug te veren als de storm overtrekt. Dat betekent niet dat ik nooit onzeker en kwetsbaar ben. Onzeker of 2020 wel het goede moment was om mijn bedrijf op te starten.
Deze bijzondere tijd heeft ook nieuwe mensen op mijn pad gebracht. Mensen die ik misschien anders nooit ontmoet zou hebben, bestaande (oppervlakkige) contacten worden verdiept en verstevigd. Het voelt voor mij als geïsoleerd en toch verbonden in deze bijzondere tijd. De technologie helpt ons in een rap tempo om nog meer digitale contacten te leggen en toch ligt het risico op de loer dat dat ook ten koste gaat van het diepere contact.
De oorverdovende stilte op deze zaterdagavond leert mij dat:
- Ik geloof erin dat ik nu meer dingen zie omdat ik er tijd voor neem.
- Ik er tijd voor neem om, in deze oorverdovende stilte, helder na te denken in plaats van terug te vallen op de ‘veilige’ modus van drukte.
- Ik de tijd en stilte heb om mijn ‘uitknop’ te vinden.
Tijd om te herwaarderen.